GAUR HASTEN DA
DENA:(hausnarketa)
Zergatik izan nahi
genuen irakasle, galdetu zigun irakasle
batek haur hezkuntzako lehenengo egunean. Momentu horretan jakin nuen, nire
egun hartako erantzuna landu gabeko buztin zati bat besterik ez zela; eta
arrazoi nuen.
Ikusi berri dugun
pelikulan, munduko errealitatearen alderdi gordin bat erakusteaz gain irakaskuntzaren
alderik zailena eta mingarrena azaleratzen dela uste dut. Xakeko partida bateko
azken jokaldietakoa bezalakoa; piezak urriak direlarik, pieza berriak lortzeko
bideak luzeak bezain oztopoz beteak eta
xakeak behin eta berriz eta jokaldi batetik bestera errepikatzen zaizkizunetan
bezala.
Hasteko familiari
buruz pentsarazi dit pelikulak, ikustaraziz inpotentziak, porrotez betetako
barne eta kanpo borrokak edo behin eta berriz erortzeak dakarren nekeak nola
baliogabetu dezakeen pertsona. Baliogabetze hori, ez da hutsa, ez da norabide
bakarrekoa, familiari eta bereziki bertako kide txikienei eragiten die gehien
bat.
Bertatik beste puntara joan dira nire ideiak, gobernura hain zuzen; nola da posible, jatera ematen diegun haiek
izatea guri gosez hiltzen uzten gaituztenak. Nola litzateke pertsonaren botereak,
pertsona bere osotasunean baliogabetzera eramatea eta horren ordez materiala
eta prestigioa besterik ez den horri garrantzia ematea? Eta hori gutxi balitz
pertsonan sinesten duten bertako langileei eskuak lotuta uztea?
Bi ertzen artean beti
dago erdigune bat, kasu askotan honetan bezala eskola hain zuen ere. Ez dira
egoera errazak, baina pelikulan ikusi dudana zera da, tresna egokiak erabiliz
gero, aukerak daudela. Komunikazioa
adibidez, mezulari errazak daudelarik, dena errazagoa da. Baina zer egin hau ez
denean horrela? Behaketaren garrantzia jaso dut film honetan, eta konturatu
naiz hitzez adierazten ez den guzti horrek askotan hitzekin esandakoak baino
informazio gehiago daukala. Baina informazioari dagokionez ezin dugu
haurrarengandik jasotakoarekin bakarrik gelditu, edozein motatako anomaliaren
bat detektatuz gero, bere familiarekin elkar lanean aritzea edo saiatzea
ezinbestekoa da; eta premiazkoa ikusten badugu, gizarte zerbitzuekin, izan ere,
denetarik dago mundu horretan, baina bere lanean sinetsi eta haurraren beharrak asetzeko lanean iharduten
pertsonak daude bertan, eta kasu askotan guk baino esku hartze handiagoa
daukate.
Hezitzailearen
pedagogia eta lan moldeak ere pisu handia dauka, horrelako egoeretan
garrantzitsuena behar nagusiak asetzea direla ikusi dut. Bizi iraupena,
haurraren ongi izate fisiologiko, fisiko eta emozionala. Haurra osasuntsu ez
badago hutsa baita matematikak edo dena delakoa erakusten saiatzea.
Argi dagoena zera da,
familia dela edo izan beharko lukeela haurraren oinarri edo euskarri, baina
hala ez denean irakaslearen papera ezinbestekoa dela. Horretarako lanean sinesten
duten eta aurre iritzirik ez duten irakasleak behar dira, ikasle bakoitzaren
beharrak detektatzen saiatu eta asetzen ahalegintzen direnak hain zuzen.
Askotan ez da erreza, eta saiatuta ere emaitzak beti ez dira espero duguna,
baina egiten dugunean sinesten badugu esperantza galdua zuten etxe batzuetan
argia jartzeko kapazak izan gaitezke; eta haurrei, purutasunaren
pertsonalizazioari arnasa eman, beharrak ase, bizitza emateko kapazak.
Teoria ederra da,
baina pelikulan ikusi dugun bezala, pertsonak nahiz eta bere ekintzetan
ontasuna bakarrik gorde, askotan mugatua dago, zer egin orduan? Borrokatu, nire
uste apalean galdutzat ematen den hori baita galtzen den borroka.
Badakit nire buztinari
forma eta espresio asko falta zaizkiola, baina horrelakoak ikusi ondotik, geroz
eta argiago dut bokaziozkoa dudala irakaskuntza, eta Freirek esaten duen
bezala; haurrak ez dira etorkizuna baina
bai etorkizunaren eraikitzaileak, eta nik nire baliabideen bitartez nire
alea jarri nahi dut, etorkizun hobe batean sinesten baitut.
Amaia Elizagoien Varela.
Bibliografia:
F. Bourboulon. (Little Bear) B.Tavernier (1999) Hoy empieza todo Francia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario