L.H ko IRAKASLEARI ELKARRIZKETA

Maria Luisa Manzisidor 48 urteko zumaiarrak, egoizterriaz aparte, badu neurekin zerbait aman komunean, hain zuzen ere, berak ere magisteritza ikasketak burutu baitzituen duela 29 urte. 

Hala eta guztiz ere, Maria Luisa arraz lehenagotik ere hasia zen bere bidea haur munduarekin konpartitzen eta bertan muturrak sartzen, bai begirale gisa bai udaran bi haur zainduz. Betidanik gustatu izan zaizkio haurrak eta beraiekin denbora igarotzea, konpartitutako une bakoitzean berak zerbait irakasteaz gain beroiengandik asko ikasten baitzuen eta uneoroko elkar ekintza horrek ikaragarri betetzen zioela ohartu zen.

Hala, lanbidea aukeratzeko garaia iritsi zitzaionean argi zuen etorkizunean bere burua irakasle lanetan murgildua ikusi nahi zuela, medikuntza ikasteak  ere beti zirikatu zioen arren. Bere bokazioari zuzentzen utzi eta egun jada bere bizitzako 23 urte daramatza Maria eta Joseko ikastetxean  irakasle.

Hori aintzat hartuz, Marialuik bere ogibidea bokazioz eta bihotzez bete beharreko beharra dela azpimarratzen du eta hura ikasten ari den inork irakaskuntzarekiko bokaziorik ez duela nabarituz gero, ikasketak bertan bera utzi eta etorkizuna beste zerbaitera bideratu beharko lukeela aholkatuz.  Izan ere, pertsonekin egiten da lan eta hori deierazko egin behar da, lanbide horretan nor beraren %100 eman behar baita egun nahiz momentu oro. 

Lehenago aipatu bezala, ogibide honek guztiz asetzen du Maria Luisa, haurrekin egiten dituen edozein jardueretan berak ematen dienaren bikoitza edo hirukoitza jasotzen baitu. Ikastetxearen barneko gauzez gain, pertsona bezala hamaika alderditan sekulako aberastasuna izan duela ohartu da, hala nola, alderdi afektiboari dagokionez. Hots, bere adin antzekoa duten gainontzeko jendearekin konparatuz, afektibitatea garatu edo landuagoa duela konturatu da eta hau bere haur (ikasle) izandako guztiei zor die osotasunean. Ez daki azaltzen ongi zergatik eta zeintzuk diren horretan eragiten duten faktoreak baina behin haurtzaroa atzean utzi eta nerabezaroan murgilduz doazen heinean muxu besarkada eta bestearekiko hitz politak urrituz eta latzean behin zabaltzen duten kaxa baten gordeko balituzte bezalaxe gertatzen da.

 Honen aurrean, ikasgelan, afektibotasunak gure egunerokotasunean, bizitzan duen garrantzia ikaragarriaren mezua igortzen saiatzen da, makina bat balore gehiagoren antzera, noski.

Alabaina, beste edozein ogibide edo egitekoren antzera irakasle izateak ere badu horren xamurrak ez diren aldeak. Hala, berak gelan edukitzea tokatu izan zaion zenbait haurren kasu berezitan jarri du begia, baina ez alde negatiboan, hau da, gainontzeko ikasleen erritmoa oztopatuko duelakoan edo, baizik eta haur horrek behar dituen baldintzak egoki bete eta era egokian zuzentzeko gai izango ote den ez jakitean.

Gainera, berak dionez, halako kasu gehienetan espezialisten jarraipena izan ohi dute, hala ere, beroiekin biltzen direnetan irakaslearengandik informazioa jasotzen dute baina haur horrekin nola jokatu edo bere garapen pertsonalean zer nola lagundu dezaketen eta antzerako aholkurik ez dute eskuratzen, askotan norberaren eskutan utziz egiteko guztia.

Gai honen ariari helduz, bere eskutan dagoen guztia egiten dabil hezkuntza inklusiboa sustatzeko leia honetan. Hain zuzen ere, guztiontzat den kalitatezko eskola edo hezkuntzari deritzo eskola inklusiboa, hots, inolako bazterketarik egiten ez duena. Bertan ikasle guztiak beharrezkoak dira, bakoitzaren desberdintasunak irakaskuntza prozesua aberasten dutela azpimarratuz.

Horrez gain, egungo hezkuntza sisteman betetzeko hutsune asko daudela usten du eta aldaketa ugari behar dituela egoki, beharko lukeen bezala, funtzionatu dezan. Baina gobernuek ez dute hezkuntzarekiko apustu serioa egiten, etorkizunaren nahiz gizartearen giltza  nahiz oinarri den arren.  Epe luzerako hezkuntza legea egin eta aldaketarik gabe iraun beharko luke 10-15 urte inguru zehar martxan, eta ez ordea gobernuen koloreen arabera urte gutxi oro aldatuz.

Bestalde, ikastetxe guztiek baliabide egokiz hornitu beharko liratekeela ezinbestekotzat jotzen du, ez baitu inolako baliagarritasunik gero eta ikasketa prozesu pertsonalizatuagoak egitea baliabideak ( pertsonalak batez ere)  ur geldotan darraien bitartean.

Aurreko guztia esan da, azken gauza bat aipatu nahiko nuke amaitu baino lehen, alegia, badirudi egun denek dakitela irakaskuntzari buruz; gurasoek, politikoek … Irakasleak berriz horretan adituak izanik, gauza asko ez dakizkite oraindik eta urtero formatzen jarraitzen dute, Maria Luisaren kasuan bezalaxe; 23 urte lanean daramatzan arren ikasten jarraitzen baitu, hobetzeko bidean. Eta are gehiago, ez zaio bururatzen mediku, kale garbitzaile, elektratresnak egiten dituen langileari, e.a. bere lana nola burutu behar duen esatea.   

Beraz , amaitzeko oroi ezazu honako hau: hezkuntza etorkizunaren giltza da eta ondo erabiliz gero nahi adina ate ireki ditzake.